Anielskie Stado

Alice

Przedmowa:

Oto przed Wami pasjonująca opowieść o Różowej Hubie Drzewnej. Pojawią się tu zarazem momenty komiczne, jak i zapierające dech w piersiach ^^. Historia ta, została oparta na rozmowie Alice z Tear, spowodowanej nudą ^^. Pozwoliłyśmy sobie na przetwożenie waszych danych... Ale cóż... Nie będę się rozpisywać... Oto przedstawiam Naszą Wspaniałą Opowieść...
P.S: Miłej lekturki... ^^

__________________________________________________________
Pewnego razu, anielica o imieniu Alice, była bardzo znudzona. Była już bliska śmierci z tego powodu, gdy odwiedziła ją Tear. Alice opowiedziała jej o tym co się dzieje, lecz nagle jej głos się urwał. Zdążyła jedynie powiedzieć: trzymaj mnie! Jej ciało zdrętwiało, a otwarte, martwe oczy, zdawały się opowiadać wszystko, co do tej pory się w jej życiu zdarzyło. (...)
Nagle w gdzieś w głębi swych myśli, Tear dosłyszała cichy głos:
- Możesz się za mnie pomodlić... – rozbrzmiał głos Alice – Do Wielkiej Ku*** Krystyny...
- Alice! Słyszę Cię... Jeszcze nigdy nie rozmawiałam z duchem... Lecz cóż... O wielka Krystyno!! Weź do siebie tą oto grzeszną Alice!
I tu właśnie, na przekór wszystkim myślom, z jasnego nieba (chociaż to właśnie w nim toczy się opowieść) spadł piorun wycelowany prosto w Alice. Zjawisko to bardzo okaleczyło ciało zmarłej anielicy.
- Wielka Krysytna... Nie posłuchała... – szepnęła Tear – Spróbuję jeszcze raz... O wielka Krystyno!! Bardzo proszę zbaw dusze naszej Alice!
Niestety. Błagania zesłały jeszcze gorszą rzecz. A mianowicie – kometę. Wielki, czerwony głaz zmiażdżył doszczętnie Alice.
- Yyy – jęknęła Tear - Chyba Kiyanka za dużo jej gniewu na ciebie zrzuciła... Ale... Do trzech razy sztuka! O wielka Kur** Krystyno z gazowni! Zbaw duszę tej kochanej, grzesznej Alice!! Chociażby za ten zamek dla ciebie przez nią wybudowany!
Te słowa zesłały na nasze kochane niebo, oraz Ziemię żywo ogniem płonącą planetę, która dostawszy się z nimi w kontakt, rozwaliła wszystko...
- Aaaa! – krzyknęła Tear jeszcze przed zagładą – Wielka Krystyna ma chyba zły humor...
I tutaj właśnie – pośród nicości, narodziło się nowe życie! Oto Czesław Wielki, jako jedyny ocalały, odbudował wszystko na nowo. Alice i Tear, także zmartwychwstały.
- Odnowili mi dom! – krzyknęła uradowana Alice – Ooo! I samochód!
- O! Mi także! – dołączyła się do radości Tear.
- Wszystko jest tak jak dawniej... – rzekła cicho Alice – Ale czekaj... Spójrz!
Anielica wskazała na dziwny utwór Czesława Wielkiego.
- Toż to... Huba drzewna!
- Ale różowa?!?! O co to chodzi?!?!
- O fuuuj... To się rusza... Uciekajmy lepiej! – zaproponowała Tear - Już wiadomo, kto będzie dzieci po nocy straszył... Biedne dzieciaki... – szepnęła.

***

- Mamo! Bo miałem straszny sen! – krzyknął mały chłopiec ze łzami w oczach.
- Co się stało Hubercie? – spytała matka.
- Śnił... Śniła mi się Huba...! – wyjąkał – Huba drzewna! Taka różowa! I...i.. się wystraszyłem!
- Co...? Oj już się nie bój – przytuliła syna – Tylko powiedz... Co ty robiłeś przed pójściem spać?
- Czy... Czytałem posty na pewnym forum... – wyjaśnił z bojaźnią – I... pisałem.
- Mówiłam ci, żebyś nie siedział tyle na komputerze! Przemęczasz oczy i potem śnią ci się potwory! – krzyknęła matka.
- Wiem mamusiu... Ale... To takie fascynujące! - podniecił się chłopiec.
Pokazał mamie forum na monitorze komputera. Mama zaczytała się po czym wybuchła śmiechem.
- No dobrze syneczku... - rzekła matka - Faktycznie bardzo pasjonująca lektura. Ale dlaczego jesteś taki niemiły dla tej Vequel?
- Bo.... Ja to kocham... - odrzekł z szerokim uśmiechem.
- Co?! Czy ja się przesłyszałam?! - krzyknęła zdesperowana kobieta - Ty ją kochasz?!
- Ale nie... ja... nie... – wymamrotał zdezorientowany syn.
- Nic nie mów! Masz szlaban! Miłość przez internet to jest już szczyt twoich możliwości!
- Idź się ucz! Albo nie... popilnuj dziecko sąsiadki! – warknęła matka – I trzeba mu też zmienić pieluchy – dodała.
- Ale ono jest takie... małe... i śmierdzi! - syn próbował za wszelka cenę wymigać się od pracy.
- Idź!
- Mamusiu... I ja nie pojdę...bo... po drodze są różowe Huby na drzewkach!
- Zamilcz! Oszaleć z tobą można!
Zdesperowany chłopiec smętnie wyszedł z domu. Pomimo ogarniającego go strachu idzie... nie zatrzymuje się nawet na widok borowika zmieniającego kolor na coś podobnego do różowego. Przyśpieszył kroku. Nagle przed oczyma ujrzał wielkie, obślizgłe, różowe Huby.
Na ich widok począł biec przed siebie, niczym szalony zając, nie zważając na przeszkody (przechodniów). Nagle poczuł ogromny ból - już nie biegł, zderzył się ze słupem. Przy głowie pojawiają mu się dwa stworki: aniołek i diabeł. Kłócą się... Diabeł przybiera postać różowej huby. Aniołek przestraszony nie wie co robić – jako kolejna zdesperowana osoba rozgląda się wokół. W końcu krzyczy:
- Na cholerę z tym! Kończę z tą robotą! - pojawiły się przy nim walizki, pożegnał się z Hubercikiem i zniknął.
- Aaaa! – wrzasnął zrozpaczony chłopczyk, a różowe stworzenie rozmnożyło się – Aniołku! Nie zostawiaj mnie samego z różowymi Hubami!!
Niestety było za późno. Grzyby poczęły przybliżać się do chłopca, a ten już był zbyt przerażony. Nie wytrzymał więc, i zawołał rozpaczliwie:
- Mamusiu! Będę grzeczny! Nie będę siedział tyle na komputerze! Będę się uczył! Przewinę synka sąsiadki!

Przeproszę Vequel!! Tyko zabierz proszę ode mnie tą Różową Hubę Drzewną

!
Nagle grzyby zniknęły, a przed chłopcem stanęła dumnie... otoczona blaskiem... ze sprayem anty grzybowym... Vequel! – Wielka Pogromczyni Huby Drzewnej...

Autorzy:
Alice,
Tear,
Luthien,

Na podstawie inteligentnej rozmowy:
Tear i Alice

Vequel

...Alice... już nie żyjecie...

Gość

Buhahahha... Sreluś, nie nerwuj się.. <hahaha>

Alice

*ucieka przed zbulwersowaną Vequel* Aaaa!

Vequel

Alice

*bierze telefon i wykręca 997* Halo? Tu policja? Mamy problem!

Alice

heh... Nie chce przyjechać :/
To wam przedstawie głównego bohatera powieści:
[link widoczny dla zalogowanych]
Może nie do końca różowa, ale jest... ^^